Is Adiaphora Good for the Soul?
Πιστεύομεν εις ένα Θεον Πατερα παντοκράτορα, ποιητην ουρανου και γης, ορατων τε πάντων και αορατων.
Και εις ένα κύριον Ιησουν Χριστον, τον υιον του θεοθ τον μονογενη, τον ει του πατρος γεννηθέν τα προ πάντων των αιώνων, φως εκ φωτος, θεον αληθινον εκ θεου αληθινου, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοουσιον τωι πατρί· δι' ου τα παντα εγένετο· τον δι' ημας τους αιθρώποους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθοντα εκ των ουρανων και σαρκωθέντα εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα τε υπερ ημων επι Ποντίου Πιλάτου, και παθοντα και ταφέντα, και ανασταντα τηι τρίτηι ημέπαι κατα τας γραφάς, και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιων του πατρός, και πάλιν ερχόμενον μετα δόξης κριναι ζωντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνευμα το Άγιον, το κύριον, (και) το ζωοποιόν, το εκ του πατρος εκπορευόμενον, το συν πατρι και υιωι συν προσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλησαν δια των προφητων· εις μίαν, αγίαν, καθολικην και αποστολικην εκκλησίαω· ομολογουμεν εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιων· προσδοκωμεν ανάστασιν νεκρων, και ζωην του μελλοντος αιώωος. Αμήν.
One area of theology that the Reformation (inspired by Augustine) brought to the Christian world was the idea of 'adiaphora' defined by the slogan by Luther's protege Philip Melanchthon: "In essentials, unity, in doubtful things, liberty, and in all things charity."
The Reformed Anglican Tradition prided itself on holding the center and keeping charity and liberty in the 'non-essentials'---until the center caved in.
Is 'adiaphora' possible for the Christian Tradition? If so, what are it's limits?
Pope Benedict said recently in a meeting with the Archbishop of Canterbury, "Our long journey makes it necessary to acknowledge publicly the challenge represented by new developments which, besides being divisive for Anglicans, present serious obstacles to our ecumenical progress," a nice way of saying, with developments over the last 30 years, 'y'all are out of bounds.'
Και εις ένα κύριον Ιησουν Χριστον, τον υιον του θεοθ τον μονογενη, τον ει του πατρος γεννηθέν τα προ πάντων των αιώνων, φως εκ φωτος, θεον αληθινον εκ θεου αληθινου, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοουσιον τωι πατρί· δι' ου τα παντα εγένετο· τον δι' ημας τους αιθρώποους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθοντα εκ των ουρανων και σαρκωθέντα εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα τε υπερ ημων επι Ποντίου Πιλάτου, και παθοντα και ταφέντα, και ανασταντα τηι τρίτηι ημέπαι κατα τας γραφάς, και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιων του πατρός, και πάλιν ερχόμενον μετα δόξης κριναι ζωντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνευμα το Άγιον, το κύριον, (και) το ζωοποιόν, το εκ του πατρος εκπορευόμενον, το συν πατρι και υιωι συν προσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλησαν δια των προφητων· εις μίαν, αγίαν, καθολικην και αποστολικην εκκλησίαω· ομολογουμεν εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιων· προσδοκωμεν ανάστασιν νεκρων, και ζωην του μελλοντος αιώωος. Αμήν.
One area of theology that the Reformation (inspired by Augustine) brought to the Christian world was the idea of 'adiaphora' defined by the slogan by Luther's protege Philip Melanchthon: "In essentials, unity, in doubtful things, liberty, and in all things charity."
The Reformed Anglican Tradition prided itself on holding the center and keeping charity and liberty in the 'non-essentials'---until the center caved in.
Is 'adiaphora' possible for the Christian Tradition? If so, what are it's limits?
Pope Benedict said recently in a meeting with the Archbishop of Canterbury, "Our long journey makes it necessary to acknowledge publicly the challenge represented by new developments which, besides being divisive for Anglicans, present serious obstacles to our ecumenical progress," a nice way of saying, with developments over the last 30 years, 'y'all are out of bounds.'